آیا چاقی یک بیماری است؟

بعضی از بیماری‌هایی هستند که کاملا محلی و منطقه‌ای می‌باشند به این معنا که حالتی از شرایط مرتبط با سلامت ممکن است در یک منطقه ای بیماری محسوب شود ولی در جای دیگری همان حالت کاملاً متفاوت باشد و افراد دارای آن شرایط سالم محسوب شوند. همینطور ممکن است تعریف جدید و یا متفاوتی از یک بیماری در زمان های متفاوت، افرادی را در زمانی مبتلا به آن بیماری و در زمان دیگر با تعریف جدید سالم محسوب کند. برای مطالعه بیشتر به کتاب زیر مراجعه کنید که جوانب مختلفی از این موضوع را به صورت علمی در جامعه آمریکا مورد مطالعه قرار داده است:

به عنوان مثال آیا چاقی مفرط یک بیماری است؟ کارشناسان جهانی با پیشنهاد تقسیم‌بندی و تعریف جدید و معیارهای دقیق‌تر، به دنبال بازنگری در تعریف چاقی مفرط و سوءبرداشت‌های رایج از آن هستند. کمیسیون دانشمندان و کارشناسان چاقی در مقاله‌ای که در مجله Lancet Diabetes & Endocrinology منتشر شده، می‌گوید: اینکه آیا چاقی مفرط یک بیماری است یا نه، در حال حاضر به یکی از جنجالی‌ترین و بحث‌برانگیزترین موضوعات در پزشکی مدرن تبدیل شده است. از یک سو به دلیل اینکه چاقی مفرط به وضوح با افزایش خطر ابتلا به دیابت، بیماری‌های قلبی، برخی سرطان‌ها و مشکلات دیگر سلامت مرتبط است، سازمان جهانی بهداشت و سایر نهادها آن را یک “بیماری مزمن و پیچیده” می‌دانند. از سوی دیگر نیز فعالان مخالف “چاقی‌هراسی” می‌گویند به دلیل اینکه بسیاری از افرادی که به عنوان چاق مفرط تعریف می‌شوند و این در حالی است که در واقع هیچ مشکل جدی زمینه‌ای ندارند و زندگی سالم و فعالی را دنبال می‌کنند اما با وجود این، این افراد به اشتباه به عنوان بیمارطبقه بندی می‌شوند. البته برخی از بیماران و پزشکان نیز معتقدند که چاقی مفرط باید به عنوان یک بیماری در نظر گرفته شود تا توجه و سیاست‌گذاری‌های بلندپروازانه‌ای برای مقابله با این مسئله به عنوان یک بحران سلامت عمومی جلب شود.

پس از سال‌ها پژوهش، کمیسیون فوق راه میانه‌ای را پیشنهاد کرده و دو دسته جدید برای چاقی مفرط معرفی کرده است. بر اساس این پیشنهاد، زمانی که چاقی مفرط بر عملکرد اندام‌های بدن تاثیر بگذارد، باید به عنوان یک بیماری با نام “چاقی بالینی” در نظر گرفته شود. معیارهای تشخیص چاقی بالینی نیز شامل مشکلات قلبی، کبدی یا تنفسی، کلسترول بالا، آپنه خواب، درد در مفاصل مانند لگن، زانو و پا یا مشکلات دیگری است که بر زندگی روزمره تاثیر می‌گذارند. اما افراد چاقی که با این مشکلات مواجه نیستند، باید به عنوان “چاقی پیش‌بالینی” طبقه‌بندی شوند که فقط نیازمند کنترل بوده و نیازی به مداخله پزشکی ندارند. این رویکرد از خطر شناسایی افراد سالم به عنوان بیمار جلوگیری می‌کند. کمیسیون همچنین توصیه می‌کند که برای تعریف دقیق تر، به جای شاخص توده بدنی (BMI) که نسبت وزن به قد را برای تشخیص چاقی مفرط می‌سنجد از روش‌های دقیق‌تری مانند اندازه‌گیری دور کمر، نسبت دور کمر به باسن یا حتی اسکن تراکم استخوان استفاده شود.

بنابراین در اینکه چه کسی بیمار و چه کسی سالم می باشد و اینکه چه زمانی باید مداخلات پزشکی در مورد افراد شروع شود، باید نهایت دقت و احتیاط را بعمل آورد و شرایط و موقعیت های محلی و منطقه ای و همینطور تعاریف متفاوتی که ممکن است از یک بیماری خاص وجود داشته باشد را نیز در نظر گرفت.

(این نوشته خلاصه و ویرایش شده است. برای مطالعۀ مفصل تر و همینطور دسترسی به منابع اصلی اینجا و اینجا را کلیک کنید.)