پراکندگی و شیوع سندرم بهجت

زمینه و اهداف
سندرم بهجت یک اختلال التهابی با علل نامعلوم است که علایم بالینی آن شامل آفت های مکرر دهان، زخم های ناحیه تناسلی و ضایعات پوستی می باشد. همه ی این علایم به جز مشکلات و عوارض چشمی در این سندرم، معمولا خود محدود شونده هستند. برای اولین بار در سال 1937 میلادی این سندرم توسط دکتر بهجت از کشور ترکیه معرفی گردید. از آن زمان تاکنون مطالعات زیادی در خصوص آن در کشورهای مختلف انجام گرفته است. این سندرم شیوع و پراکندگی خاصی در سطح جهان دارد به نحوی که در گذشته تجمع آن در امتداد جاده ابریشم باستانی یعنی از شرق قاره ی آسیا تا سواحل دریای مدیترانه مشاهده می گردید. اما در حال حاضر کم و بیش در نقاط دیگر دنیا نیز دیده می شود. هدف از این مطالعه بررسی پراکندگی وقوع سندرم بهجت در جهان با استفاده از مرور نظام مند و متاآنالیز می‌باشد.

روش کار
بانک های اطلاعاتی Ovid, MEDLINE, Rheumatology, Google scholar, Springer, Pub Med, Science direct Wiley, Magiran, SID, Iranmedex, Irandoc از سال 1990 به بعد جستجو و کلیه مطالعات مقطعی مرتبط با شیوع سندرم بهجت در جهان و ایران وارد مدل شدند و با استفاده از نرم افزارهای Comprehensive Meta-Analysis (CMA) و Geographic Information Systems (GIS) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

نتیجه گیری
شیوع کلی سندرم بهجت در جهان بیش از چهل و دو مورد در هر صد هزار نفر برآورد گردید. در اکثر این مطالعات کشور ترکیه به عنوان کشوری که بیشترین میزان شیوع سندرم بهجت را دارا می باشد معرفی می گردد. مردم کشور اسرائیل نیز عموما در رتبه دوم مربوط به شیوع سندرم بهجت در جهان می باشند. سندرم بهجت زنان و مردان را تقریبا به یك نسبت مبتلا می كند ولی در كل، مردان در خاورمیانه و زنان در شمال اروپا و آمریكا بیشتر مبتلا می شوند. این بیماری در هر سنی می تواند دیده شود ولی معمولاً جوانان را بیشتر مبتلا می کند. حداكثر شیوع سنی معمولاً دهه سوم و چهارم زندگی بوده، و شروع بیماری در دهه اول و پنجم نادر است.

(برای دسترسی به متن کامل این پژوهش اینجا را کلیک کنید)